Gusto ko sana humingi ng mga payo o opinion nyo tungkol sa aking problema. Di ko mamasamain kung ano man sasabihin nyo...naguguluhan lang talaga ako kung ano mas importante, yung pride ko o yung kapakanan ng anak ko..
So eto nga, yes I'm a single mom. My son is 13 y/o. Since I got preggy naghiwalay na kami ng ex ko. Never kami nagsama sa iisang bubong. Dahil di ako tanggap ng parents nya that time dahil nga mayaman cla noon at nag-aaral pa sya, pinaubaya ko na sya sa parents nya dahil ayoko sa immature na tao. Magiging kawawa lang ako kapag matatali ako sa isang taong di kayang tumayo sa sariling mga paa.
Kahit nasa hukay na ung isang paa ko nung manganak ako dahil na dry labor ako at na cs, malaki ang bill ng hospital, never akong humingi ng tulong sa knila. At di rin naman cla nagreach out na tulungan ako o kumustahin man lang. Kaya nangako ako sa sarili ko na kahit kailan hinding hindi ko ipapakita sa knila ung bata. Ni isang kusing di ako humingi ng sustento sa kanya.
So eto nga, habang lumalaki ung bata, di pala maiiwasan na magtanong about sa kanyang papa. Noon lagi ko cnasabi, "patay na". Pero habang lumalaki at nagkakaisip, alam kong alam nyang hindi patay ang ama nya. Lagi akong nagagalit kapag binabanggit nya o nagtatanong sya tungkol sa kanyang ama. Sa totoo lang, 13 years na ang nakalipas pero fresh pa rin sa akin ung sakit. Kapag naaalala ko ung sakrispisyo at hirap kong mag-isa na buhayin ung anak ko, lalong sumisiklab ung galit ko sa kanila. Nalaman ko na lang na naghihirap na sya at both parents nya namatay sa covid. Ang buhay nga naman ng tao, parang gulong, minsan nasa taas, minsan na ilalim. Walang permanente.
So nalaman ko na lang na nakakachat nya papa nya. Kc binlock ko talaga sya sa fb ng anak ko. Tapos gumawa ng new fb tsaka hinanap yung ama. Nakita ko sa mukha nya kung gaano sya kasaya na malaman nyang may papa sya. Noon ang hirap sagutin mga tanong nya kung nasaan ang papa nya. Kung pwede raw ba isulat name ng papa nya sa mga finifill-up-an nyang form sa school. Naiiyak ako at naaawa ako para sa kanya. Pero parang di ko kayang ipaubaya o ipahiram ang anak ko sa papa nya.
After all these years, akala ko nabuo ko ang pagkatao nya kahit wala syang kinalakihang ama. Pero paano naman ako?Isasantabi ko ba ung pride ko?Paano ung sinumpa ko na kahit kailan hinding hindi nya makikita yung anak ko. Hanggat naaalala ko mga pinagdaanan ko sa buhay, di ko talaga sya kayang patawarin. Di ko kayang patawarin ung mga taong malaki ang pinsalang ginawa sa akin..
So eto nga, yes I'm a single mom. My son is 13 y/o. Since I got preggy naghiwalay na kami ng ex ko. Never kami nagsama sa iisang bubong. Dahil di ako tanggap ng parents nya that time dahil nga mayaman cla noon at nag-aaral pa sya, pinaubaya ko na sya sa parents nya dahil ayoko sa immature na tao. Magiging kawawa lang ako kapag matatali ako sa isang taong di kayang tumayo sa sariling mga paa.
Kahit nasa hukay na ung isang paa ko nung manganak ako dahil na dry labor ako at na cs, malaki ang bill ng hospital, never akong humingi ng tulong sa knila. At di rin naman cla nagreach out na tulungan ako o kumustahin man lang. Kaya nangako ako sa sarili ko na kahit kailan hinding hindi ko ipapakita sa knila ung bata. Ni isang kusing di ako humingi ng sustento sa kanya.
So eto nga, habang lumalaki ung bata, di pala maiiwasan na magtanong about sa kanyang papa. Noon lagi ko cnasabi, "patay na". Pero habang lumalaki at nagkakaisip, alam kong alam nyang hindi patay ang ama nya. Lagi akong nagagalit kapag binabanggit nya o nagtatanong sya tungkol sa kanyang ama. Sa totoo lang, 13 years na ang nakalipas pero fresh pa rin sa akin ung sakit. Kapag naaalala ko ung sakrispisyo at hirap kong mag-isa na buhayin ung anak ko, lalong sumisiklab ung galit ko sa kanila. Nalaman ko na lang na naghihirap na sya at both parents nya namatay sa covid. Ang buhay nga naman ng tao, parang gulong, minsan nasa taas, minsan na ilalim. Walang permanente.
So nalaman ko na lang na nakakachat nya papa nya. Kc binlock ko talaga sya sa fb ng anak ko. Tapos gumawa ng new fb tsaka hinanap yung ama. Nakita ko sa mukha nya kung gaano sya kasaya na malaman nyang may papa sya. Noon ang hirap sagutin mga tanong nya kung nasaan ang papa nya. Kung pwede raw ba isulat name ng papa nya sa mga finifill-up-an nyang form sa school. Naiiyak ako at naaawa ako para sa kanya. Pero parang di ko kayang ipaubaya o ipahiram ang anak ko sa papa nya.
After all these years, akala ko nabuo ko ang pagkatao nya kahit wala syang kinalakihang ama. Pero paano naman ako?Isasantabi ko ba ung pride ko?Paano ung sinumpa ko na kahit kailan hinding hindi nya makikita yung anak ko. Hanggat naaalala ko mga pinagdaanan ko sa buhay, di ko talaga sya kayang patawarin. Di ko kayang patawarin ung mga taong malaki ang pinsalang ginawa sa akin..