CHAPTER 1
Sunod-sunod ang hikab ko at nilalabanan ang antok habang naglalakad pauwi. Kulang na lang papakin ko ang kape o lagyan ng toothpick ang mata ko para manatiling mulat.
Lumundag-lundag ako para makalog ang katawan at pilit na maiangat ang paa para makahakbang sa paparating na humps.
"Isang kanto na lang, kaya mo 'yan, self!"
Ganito ang eksena ko araw-araw, gising sa gabi, tulog sa umaga. Tinanggap ko nang ito ay malaking parte ng pagiging isang alipin sa BPO, dumadakdak kami habang naghihilik ang karamihan sa mga tao sa Pilipinas.
Tanggap man ng utak ko, nilalabanan naman ng katawan ko. Hinihingi niya ang tulog na pang-normal na tao na hindi ko naman kaya ibigay. Mas malakas ang tawag ni Madam "Judith" kapag katapusan ng buwan. Mas malaki ang pangangailangan sa pera kaysa sa tulog. Sa ilang taon kong ganito ang trabaho, hindi na nakabawi ang katawan ko, kasi kapag rest day ko ganito pa rin ang nangyayari sa gabi - mulat pa rin.
Kumanan ako sa kanto ng street namin, "kaunting kembot na lang, self. Lapit na makapagpahinga."
Nagkandirit pa ako habang lumiliko para aliwin ang sarili. Noong mga unang araw ko sa Call Center medyo takot pa ako bumiyahe ng madaling araw, pero talagang sanayan lang. May mga nakakasabay naman akong officemates na kapareho ko ng babaan sa bus, itong lakad lang talaga mula kanto ng Subdivision namin hanggang sa bahay ang kinailangan kong sanayin gawin mag-isa.
Tanaw ko na ang bahay namin habang naglalakad, pero iba ang pumukaw sa atensyon ko. Nakatalikod siya at parang iniilawan ang ilalim ng hood ng SUV niya gamit ang flashlight. Parang bagong bili yata iyang sasakyan, kasi ilang beses ko pa lang siya nakikitang ginagamit 'yan.
"Ano sira kaagad?" bulong ko habang naglalakad.
Ewan ko ba dito sa kapitbahay namin, mayaman naman, pero ang madalas na binibiling sasakyan ay iyong segunda mano. Gusto 'yata maging mekaniko nitong si Uno.
As usual binilisan ko ang lakad ko habang papadaan sa tapat niya. Bilang pagdaldal ang trabaho ko, kung makakaiwas sa kwentuhan ay ginagawa ko. Nakakaumay na rin makipag-usap. Gusto ko lang ng katahimikan.
Iyong akala kong ligtas na ako sa walang kwentang comments ni Uno, bumati siya habang pabukas na ako ng gate namin.
"Freya! Inumaga ka na naman!"
Huminga ako nang malalim bago pumihit para harapin siya. Nginitian ko siya sabay sabing, "good morning, neighbor."
Madilim pa ang paligid pero naaninag ko ang mukha ni Uno galing sa liwanag mula sa poste ng kuryente. Naka-cargo shorts siya, sneakers at plain t-shirt at may nakasabit na bimpo sa balikat. Nakasandal siya sa kotse niya habang nakangiti sa akin.
"Good night pa lang sa 'yo, Freya."
Napakadalang na nakakapag-usap kami ni Uno. Madalas wala manlang kaming bati sa isa't isa kapag nagkikita, kahit na dati magkadugsong ang bituka namin. Magkatapat ang bahay namin ni Uno, at noong bata pa kami ay madalas kaming magkasama. Naging playground at sanctuary ko ang bahay nila. Sa bahay nila, okay lang mag-ingay, sa bahay nila pwedeng maglaro, sa bahay nila hindi binibilang ang pagkain, sa bahay nila malaya ang mga batang maging bata. Walang kailangang gawin para makapag-laro bukod sa pagtapos ng homework, kapag tapos na namin iyon, libre na kaming maglaro at magligalig sa bahay nila
Well, noon iyon.
Ngayon, laging patay ang ilaw sa bahay nila Uno. Lagi niyang iniiwang madilim. Hindi mapakali si Uno sa katahimikan kaya siguro mas ginugusto niyang umalis.
Sumandal ako sa poste sa tabi ng gate namin, "Saan na naman ang punta mo?"
Tumingin siya sa langit, "kung saan dalhin ng..." bumunot siya sa bulsa niya at binilang ang lamang pera, "one thousand two hundred fifty three pesos."
Napairap ako. Hindi ko mapigilan. Sa mga kagaya kong hirap sa buhay at kailangang kumayod para kumita, malaking bagay na ang wawaldasing one thousand two hundred fifty three pesos ni Uno. Isa na 'yan sa mga dahilan kung bakit from bestfriend, na-demote na lang si Uno sa pagiging kapitbahay. Masyado na kaming malayo sa isa't isa, habang tumatanda lumalaki ang agwat.
Nang maibulsa niya ang pera itinutok niya sa akin ang flashlight at kumunot ang noo, "ano na naman ang sinabi ko?"
Napailing ako, "wala."
Tumalikod ako para buksan ang gate ng bahay namin. Nang isara ko ang gate, nagbalik na si Uno sa pagkukutingting niya ng kotse n'ya.
Dahan-dahan akong pumasok sa loob ng bahay at pumunta sa kuwarto ko. Wala pang gising sa bahay, ito ang isa sa mga advantage sa pagta-trabaho sa gabi, 'yong katahimikan.
Naglinis ako, nagbihis at humiga na sa kama. At kagaya ng ginagawa ko kapag nakakauwi, tinititigan ko ang mga pictures na nakadikit sa dingding ko. Luma na ang mga pictures na nakalagay, isinabit ko ang mga pictures na 'yon noong mga panahong marunong pa akong mangarap. May isang mapa ng Pilipinas na may mga pin sa iba't ibang lugar.
Freya = voyager, traveler. Nakakatawang isipin na kabaligtaran pala ng pangalan ko ang magiging realidad ko. Imbes na makapag-explore sa mundo at makapunta sa iba't ibang lugar, mapapako pala ako kung nasaan ako ngayon.
Mas matimbang pala ang responsibilidad kaysa sa kagustuhang pansarili. Mas mabigat ang ipinatong ng pamilya ko sa balikat ko kaya siguro hindi ako makausad.
Hindi ba iyan naman ang nararapat?
Kaya ka pinag-aral para makatulong sa pamilya.
Kaya ka inalagaan, para ikaw naman ang mag-alaga.
Narinig ko ang dagundong ng makina ni Uno.
Pasimula pa lang ang isa na naman niyang adventure, habang magsisimula pa lang ang paglalakbay ko na hanggang panaginip na lang.
"Hay buhay."
Ipinikit ko ang mata ko at pilit na natulog.
#
20220408
Sunod-sunod ang hikab ko at nilalabanan ang antok habang naglalakad pauwi. Kulang na lang papakin ko ang kape o lagyan ng toothpick ang mata ko para manatiling mulat.
Lumundag-lundag ako para makalog ang katawan at pilit na maiangat ang paa para makahakbang sa paparating na humps.
"Isang kanto na lang, kaya mo 'yan, self!"
Ganito ang eksena ko araw-araw, gising sa gabi, tulog sa umaga. Tinanggap ko nang ito ay malaking parte ng pagiging isang alipin sa BPO, dumadakdak kami habang naghihilik ang karamihan sa mga tao sa Pilipinas.
Tanggap man ng utak ko, nilalabanan naman ng katawan ko. Hinihingi niya ang tulog na pang-normal na tao na hindi ko naman kaya ibigay. Mas malakas ang tawag ni Madam "Judith" kapag katapusan ng buwan. Mas malaki ang pangangailangan sa pera kaysa sa tulog. Sa ilang taon kong ganito ang trabaho, hindi na nakabawi ang katawan ko, kasi kapag rest day ko ganito pa rin ang nangyayari sa gabi - mulat pa rin.
Kumanan ako sa kanto ng street namin, "kaunting kembot na lang, self. Lapit na makapagpahinga."
Nagkandirit pa ako habang lumiliko para aliwin ang sarili. Noong mga unang araw ko sa Call Center medyo takot pa ako bumiyahe ng madaling araw, pero talagang sanayan lang. May mga nakakasabay naman akong officemates na kapareho ko ng babaan sa bus, itong lakad lang talaga mula kanto ng Subdivision namin hanggang sa bahay ang kinailangan kong sanayin gawin mag-isa.
Tanaw ko na ang bahay namin habang naglalakad, pero iba ang pumukaw sa atensyon ko. Nakatalikod siya at parang iniilawan ang ilalim ng hood ng SUV niya gamit ang flashlight. Parang bagong bili yata iyang sasakyan, kasi ilang beses ko pa lang siya nakikitang ginagamit 'yan.
"Ano sira kaagad?" bulong ko habang naglalakad.
Ewan ko ba dito sa kapitbahay namin, mayaman naman, pero ang madalas na binibiling sasakyan ay iyong segunda mano. Gusto 'yata maging mekaniko nitong si Uno.
As usual binilisan ko ang lakad ko habang papadaan sa tapat niya. Bilang pagdaldal ang trabaho ko, kung makakaiwas sa kwentuhan ay ginagawa ko. Nakakaumay na rin makipag-usap. Gusto ko lang ng katahimikan.
Iyong akala kong ligtas na ako sa walang kwentang comments ni Uno, bumati siya habang pabukas na ako ng gate namin.
"Freya! Inumaga ka na naman!"
Huminga ako nang malalim bago pumihit para harapin siya. Nginitian ko siya sabay sabing, "good morning, neighbor."
Madilim pa ang paligid pero naaninag ko ang mukha ni Uno galing sa liwanag mula sa poste ng kuryente. Naka-cargo shorts siya, sneakers at plain t-shirt at may nakasabit na bimpo sa balikat. Nakasandal siya sa kotse niya habang nakangiti sa akin.
"Good night pa lang sa 'yo, Freya."
Napakadalang na nakakapag-usap kami ni Uno. Madalas wala manlang kaming bati sa isa't isa kapag nagkikita, kahit na dati magkadugsong ang bituka namin. Magkatapat ang bahay namin ni Uno, at noong bata pa kami ay madalas kaming magkasama. Naging playground at sanctuary ko ang bahay nila. Sa bahay nila, okay lang mag-ingay, sa bahay nila pwedeng maglaro, sa bahay nila hindi binibilang ang pagkain, sa bahay nila malaya ang mga batang maging bata. Walang kailangang gawin para makapag-laro bukod sa pagtapos ng homework, kapag tapos na namin iyon, libre na kaming maglaro at magligalig sa bahay nila
Well, noon iyon.
Ngayon, laging patay ang ilaw sa bahay nila Uno. Lagi niyang iniiwang madilim. Hindi mapakali si Uno sa katahimikan kaya siguro mas ginugusto niyang umalis.
Sumandal ako sa poste sa tabi ng gate namin, "Saan na naman ang punta mo?"
Tumingin siya sa langit, "kung saan dalhin ng..." bumunot siya sa bulsa niya at binilang ang lamang pera, "one thousand two hundred fifty three pesos."
Napairap ako. Hindi ko mapigilan. Sa mga kagaya kong hirap sa buhay at kailangang kumayod para kumita, malaking bagay na ang wawaldasing one thousand two hundred fifty three pesos ni Uno. Isa na 'yan sa mga dahilan kung bakit from bestfriend, na-demote na lang si Uno sa pagiging kapitbahay. Masyado na kaming malayo sa isa't isa, habang tumatanda lumalaki ang agwat.
Nang maibulsa niya ang pera itinutok niya sa akin ang flashlight at kumunot ang noo, "ano na naman ang sinabi ko?"
Napailing ako, "wala."
Tumalikod ako para buksan ang gate ng bahay namin. Nang isara ko ang gate, nagbalik na si Uno sa pagkukutingting niya ng kotse n'ya.
Dahan-dahan akong pumasok sa loob ng bahay at pumunta sa kuwarto ko. Wala pang gising sa bahay, ito ang isa sa mga advantage sa pagta-trabaho sa gabi, 'yong katahimikan.
Naglinis ako, nagbihis at humiga na sa kama. At kagaya ng ginagawa ko kapag nakakauwi, tinititigan ko ang mga pictures na nakadikit sa dingding ko. Luma na ang mga pictures na nakalagay, isinabit ko ang mga pictures na 'yon noong mga panahong marunong pa akong mangarap. May isang mapa ng Pilipinas na may mga pin sa iba't ibang lugar.
Freya = voyager, traveler. Nakakatawang isipin na kabaligtaran pala ng pangalan ko ang magiging realidad ko. Imbes na makapag-explore sa mundo at makapunta sa iba't ibang lugar, mapapako pala ako kung nasaan ako ngayon.
Mas matimbang pala ang responsibilidad kaysa sa kagustuhang pansarili. Mas mabigat ang ipinatong ng pamilya ko sa balikat ko kaya siguro hindi ako makausad.
Hindi ba iyan naman ang nararapat?
Kaya ka pinag-aral para makatulong sa pamilya.
Kaya ka inalagaan, para ikaw naman ang mag-alaga.
Narinig ko ang dagundong ng makina ni Uno.
Pasimula pa lang ang isa na naman niyang adventure, habang magsisimula pa lang ang paglalakbay ko na hanggang panaginip na lang.
"Hay buhay."
Ipinikit ko ang mata ko at pilit na natulog.
#
20220408